แม่ มีลูกชายคนเดียว ชื่อเล่น “ปะจูมิง” หรือเพื่อนๆเรียก “จูมิง”
จูมิงเติบโตมาในหมู่บ้านเล็กๆ ท่ามกลางหุบเขาเงียบสงบของอำเภอโคกโพธิ์ ตั้งแต่จำความได้ ชีวิตของเขามีเพียงแม่เพียงคนเดียวเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง
แม่เคยเป็นหญิงสาวที่แข็งแรงและขยันขันแข็ง แต่กาลเวลาไม่เคยปรานีใคร ทุกวันนี้ร่างกายของแม่เริ่มอ่อนแอ กระดูกและข้อไม่แข็งแรงเหมือนก่อน เดินเหินลำบากขึ้นทุกวัน
จูมิงเป็นลูกชายคนเดียวของแม่ นั่นหมายความว่าเขาคือเสาหลักของครอบครัว ตั้งแต่เช้าจรดเย็น เขาทำงานหนักในไร่นา บางวันต้องไปรับจ้างในเมืองเพื่อหาเงินมาเลี้ยงดูแม่ ทุกเช้า ก่อนออกไปทำงาน เขาจะเตรียมข้าวต้มร้อนๆ ไว้ให้แม่ นวดขาที่เริ่มไร้เรี่ยวแรงให้แม่ก่อนออกจากบ้าน
แม้จะเหนื่อยล้าเพียงใด แต่ทุกครั้งที่กลับถึงบ้าน เห็นแม่ยังรอเขาอยู่พร้อมรอยยิ้ม จูมิงก็รู้สึกว่าความเหนื่อยทั้งหมดนั้นมีค่า
วันหนึ่ง แม่ล้มป่วยหนัก หมอในหมู่บ้านบอกว่าต้องเข้ารักษาตัวในเมือง แต่ค่ารักษาพยาบาลสูงเกินกว่าที่จูมิงจะหาได้ทันที
เขาตัดสินใจออกไปทำงานหนักขึ้น รับจ้างทุกอย่างที่ทำได้ แม้งานจะหนักแค่ไหนก็ไม่เกี่ยง เพื่อให้มีเงินพอพาแม่ไปรักษา
และวันหนึ่ง เขาก็ทำได้ แม่ได้รับการรักษาจนอาการดีขึ้น แม้จะไม่แข็งแรงเหมือนเดิม แต่ก็สามารถใช้ชีวิตได้โดยไม่ต้องเจ็บปวดมากนัก
คืนนั้น จูมิงนั่งอยู่ข้างๆ แม่ จับมือเหี่ยวย่นของแม่เอาไว้
แม่มองเขาด้วยแววตาอ่อนโยน ก่อนพูดขึ้นเบาๆ
“ลูกเป็นของขวัญที่ดีที่สุดของแม่”
จูมิงยิ้ม แม้ชีวิตจะเต็มไปด้วยความเหนื่อยยาก แต่เขาก็ภูมิใจที่ได้เป็นลูกชายคนเดียวของแม่ และได้ดูแลผู้หญิงที่รักเขาที่สุดในโลก